लाओ अनि उनको हराएको घोडा: समय र भाग्यको खेल

 

हिमालको काखमा बसेको एउटा सानो, सुन्दर गाउँ थियो। त्यो गाउँमा लाओ नामका एकजना वृद्ध मानिस बस्थे। उनी धेरै बोल्दैनथे, तर उनको अनुहारमा सधैँ एउटा शान्त मुस्कान हुन्थ्यो। उनको साथमा एउटा अद्भुत सेतो घोडा थियो, जसको नाम उनले 'बिजुली' राखेका थिए। बिजुली साँच्चै नै बिजुली जस्तै थियो - छिटो, शक्तिशाली र सुन्दर। गाउँका सबैजना त्यो घोडाको तारिफ गर्थे।

एक रात, ठूलो आँधी र तुफान आयो। बिहान हुँदा, लाओको गोठको ढोका भाँचिएको थियो र बिजुली त्यहाँ थिएन। खबर गाउँभरि फैलियो।

"बिचरा लाओ!" एकजना छिमेकीले भने, "त्यति राम्रो घोडा हरायो। कस्तो दुर्भाग्य!"

अर्कोले थप्यो, "मैले त पहिले नै भनेको थिएँ, यति राम्रो चिज सबैको आँखा लाग्छ। अब के गर्ने होला?"

तर लाओले शान्त भावमा भने, "दुर्भाग्य हो कि सौभाग्य, कसले भन्न सक्छ र? समयले बताउला।"

गाउँलेहरू उनको कुरा सुनेर हाँसे। "घोडा हराउनु पनि सौभाग्य हुन्छ र?" उनीहरूले सोचे।

केही हप्ता बित्यो। एक बिहान, गाउँलेहरूले घोडाहरूको हिनहिनाहट सुने। डाँडाबाट धुलो उडाउँदै बिजुली दौडिँदै थियो, र उसको पछाडि जंगली घोडाहरूको एउटा बथान थियो! बिजुलीले फर्केर आउँदा आफूसँगै एक दर्जनभन्दा बढी शक्तिशाली घोडा लिएर आएको थियो।

अब गाउँलेहरूको बोली फेरियो। "वाह! लाओ त कस्तो भाग्यमानी रहेछ!" एकजनाले भन्यो। "एउटा घोडाको बदलामा यति धेरै! यो त ठूलो सौभाग्य हो।"

लाओले फेरि पनि उही शान्त मुस्कानका साथ भने, "सौभाग्य हो कि दुर्भाग्य, कसले भन्न सक्छ र?"

लाओको एउटो जवान छोरो थियो, जसको नाम हिमाल थियो। ऊ निकै साहसी थियो। उसले ती जंगली घोडाहरूलाई तालिम दिन थाल्यो। एकदिन, बथानको सबैभन्दा बलियो र अटेरी कालो घोडालाई काबुमा लिने प्रयास गर्दा, घोडाले उसलाई पछारिदियो। हिमालको खुट्टा नराम्रोसँग भाँचियो। गाउँको वैद्यले भने, "अब यो केटोले जीवनभर राम्रोसँग हिँड्न सक्दैन।"

गाउँमा फेरि कुरा चल्न थाल्यो। "हे भगवान! कस्तो दुर्भाग्य!" छिमेकीहरूले दुःख व्यक्त गरे। "ती घोडाहरू त श्राप बनेर आएछन्। लाओको छोराको जिन्दगी नै बर्बाद भयो।"

लाओले आफ्नो छोराको सेवा गर्दै शान्त भावमा भने, "दुर्भाग्य हो कि सौभाग्य... कसले भन्न सक्छ र?"

केही महिनापछि, देशमा ठूलो युद्ध छेडियो। राजाका सिपाहीहरू गाउँ-गाउँ पसेर सबै स्वस्थ र बलिया युवाहरूलाई अनिवार्य रूपमा सेनामा भर्ती गर्न थाले। गाउँका सबै जवान केटाहरूलाई सिपाहीहरूले जबर्जस्ती उठाएर लगे। कयौँ आमाबुबाहरू रोए, कराए, तर केही लागेन।

जब सिपाहीहरू लाओको घरमा आए, उनीहरूले हिमाललाई देखे। उसको भाँचिएको र बाङ्गिएको खुट्टा देखेर उनीहरू हाँसे। "यो लङ्गडो हामिलाई के काम?" भन्दै उनीहरूले हिमाललाई छोडेर गए। गाउँबाट लगिएका अरू कुनै पनि युवा युद्धबाट कहिल्यै फर्केर आएनन्।

त्यस दिन, गाउँलेहरूले लाओको कुराको गहिराइ बुझे। बिजुली हराउनु दुर्भाग्य देखिएको थियो, तर त्यसैले गर्दा अरू घोडाहरू आए। घोडाहरू आउनु सौभाग्य देखिएको थियो, तर त्यसैले गर्दा छोराको खुट्टा भाँचियो। छोराको खुट्टा भाँचिनु ठूलो दुर्भाग्य देखिएको थियो, तर त्यही भाँचिएको खुट्टाले उसको ज्यान बचायो।

समय बित्दै जाँदा, हिमालको खुट्टा अलि निको भयो। ऊ लङ्गडाएर हिँड्थ्यो, तर उसले घोडाहरूको स्याहार गर्न र व्यापार गर्न सिक्यो। बिस्तारै, उनीहरूको परिवार गाउँकै सबैभन्दा धनी र सम्मानित परिवार बन्यो।

त्यस दिनदेखि, गाउँलेहरूले बुझे - जीवनको बाटो सोझो हुँदैन, र कहिलेकाहीँ श्राप जस्तो देखिने कुरा नै लुकेको वरदान हुन सक्छ।

_______       _______       _______

Lao and his lost horse | Chinese old Man | Old Man | Lost horse story | Story about time | Story about Destiny